Tonle Sapmeer - het drijvende dorp van de Piet Piraten

16 juni - Vanmorgen om 09:00 uur afgesproken met Tukkie (die trouwens SopHai Un noemt). Hij brengt ons zo'n 20 kilometer verder naar het dorp Chong Kneas aan het Tonle Sapmeer. Het valt op dat we aan het einde van het droog seizoen zijn want alles snakt hier duidelijk naar water...we rijden op een soort  van verhoogd stoffig wegdek met langs de kant van de baan diverse soorten woningen op palen...alleen staan deze meestal niet in het water maar op een soep van afval en een bruine brij.

Bij aanvang van de rit staan de woningen op eerder lage palen, nabij ons einddoel zijn vooral de achterste palen vele meters lang maar ook hier ...geen water. We stoppen uiteindelijk op een parking, blakende zon en weinig schaduw...misschien hebben we iets gemist maar Tukkie komt ons melden dat we zijn aangekomen...geen meer en toch is Tukkie kletsnat...

We gaan een soort hal binnen waar we naar een toog geloodst worden: 20 dollar per persoon voor een boottocht naar het meer. De aanlegsteiger ligt ettelijke meters onder ons...Tukkie gaat mee en legt uit dat we enkel de kleine bootjes kunnen nemen omdat het water thans veel te laag staat...het water noemt hij dat...een licht bruine smos waarin de bootjes dobberen. Cindy gaat als eerste aan boord en stelt vast dat zo'n longtailboot zelfs met heel laag water niet direct het meest stabiele vaartuig is, en kan met de hulp van de plaatselijke evenwichtskunstenaars maar net voorkomen dat ze een "snel-bruin"-pakket gratis in ontvangst mag nemen.

Eens allemaal op zijn/haar plankje, steekt de vaarman zijn schroef in "het water", hij lijkt plots op Piet Huysentruyt die zijne mixer in de soep steekt...we schieten vooruit en een fris briesje streelt ons gezicht. De bootsman legt uit dat het water tijdens het nat seizoen zo'n 10 meter hoog staat. De hoge dijken die we nu zien, zijn op het natste moment niet of nauwelijks te zien. Enkele meter boven ons ligt een grote houten boot als een aangespoelde walvis... tijdens het hoogseizoen doet deze boot dienst als drijvend restaurant.

We snorren verder over het slijkoppervlak tot we plots bij een grote open watervlakte komen. Aan de monding van slijkrivier ligt een dorp te dobberen in de zon. Tijdens en na de moesson verplaatst dit volledige dorp zich naar de juist gepasseerde slijkstrook die dan integraal deel uitmaakt van het meer.

Het meer dat nu zo'n 2500 vierkante kilometer groot is, krijgt dan een oppervlakte van 12000 vierkante kilometer.  Het water is dan glashelder. We krijgen een rondvaart door het drijvende dorp, alles is aanwezig, winkels, een school, een kerk, een tuin, ...maar vooral heel veel armoede.

We passeren een schooltje waar de bootsman ons vertelt dat deze school (en eigenlijk deze gemeenschap tijdens het droge seizoen) leeft van de sponsoring van de toeristen. Plots vind ik de 20 Dollar boottocht dan misschien toch redelijk...tot we aanleggen in een drijvende hangar...een winkel..."we vragen geen geld, maar koop wat eten dat we dan samen gaan schenken aan de school"... OK, waarom niet...geef ons maar een kilo of 5 rijst en wat bonen en ... "Wiely solly, lice only in bag of 50 kilo, 1 dollal a kilo"...ik krijg een spontane hoestbui... De boot die voor ons hier vertrok had zo 2 zakken op de boeg liggen...deze fiere Cambodjanen blijken me plots een stel Piet Piraten die de toeristen hun portefeuille komen enteren. Ik koop dan maar een doos met gedroogde noedelsoepjes...20 dollar...allé dan, de Makro zou hier gouden zaken doen...

We komen zelf ons doos soep droppen in de school waar de kinderen één en al speelse vreugde tonen...sommige toch...Jassinca begint spontaan met de kinderen op te trekken en leert hen...(kweetnie)...

We krijgen uitleg hoe de kinderen, hoofdzakelijk weeskinderen hier GRATIS les krijgen, en GRATIS eten en onderkomen. De kinderen uit gezinnen komen eveneens naar deze school en doen dit te voet; het water staat hier nauwelijks 20 cm hoog.

We passeren nog even een kleine krokodillenfarm en een katviskweekerij. Wanneer de vissers hier te kleine vis vangen, wordt deze niet terug uitgezet maar in een kwekerij binnen gebracht waar ze de vissen verder vetmesten...lijkt mij ecologisch toch niet zo'n hoogvlieger...

Na het bezoek aan het drijvende dorp keren we terug naar Siem Reap. Aan het zwembad praten we nog na over wat we vandaag zagen. Verder platte rust. Deze avond zijn we niet terug naar het centrum gereden, we gaan eens lekker in het restaurant eten...voor de tweede keer op één dag worden we overvallen... struikrovers in deftig kostuum brengen ons een lichte maaltijd en een zware rekening, nog eens aangedikt met 10 procent weet ik veel en 6.5 procent met weet ik nog veel minder...voor deze prijs heb ik in Antwerpen een pak beter gegeten! Maar ja, ook dat is vakantie zeker?

Morgen rijden we met de wagen naar Koh Ker, zo'n dikke 100 kilometer boven Siem Reap, voor nog een rondje tempelloeren.