Russian Market

24 juni - opnieuw rustig dagje gepland...opnieuw slechte nacht door op dit folterbed te liggen draaien (bakstenen matras)... ontbijtje genoten, fantastisch toffe menens bij de bediening maar ze hebben het wreed moeilijk om het buffet aangevuld te houden...in afwachting van het aanrukken van nieuwe toast ben ik verplicht tot het onschadelijk maken van een aantal croissants...ik vraag de ober naar een dubbel spiegelei...wachten...nog maar een wafeltje binnentrekken dan, "garçon, sunny side-up please"...vriendelijke lach en knik en even later staat de man klaar met ... 2 keer 2 spiegeleieren...ik kan de brede glimlach niet teleurstellen en offer mij op...die vier eitjes kunnen er nog wel bij (kleine eitjes hé!)...Ligt het aan mij of wat, maar hoe langer hoe dieper iedereen voor mij buigt...of begin ik te lijken op een bleke Boeddha imitatie ?

De Snaai is ons ondertussen beneden aan het opwachten - ik hoop dat hij zijn bandjes een beetje heeft opgepompt tegen de vorige keer want de wegen hebben hier een sterk Belgisch tintje en na elke rit kruip ik uit zijn bakje als een oorlog-vet-er-aan... Toffe pé, bij elke put die hij ontwijkt knotst hij in een andere put...gaf ik nu borstvoeding, het zou yoghurt zijn dat de pot schaft...

In een achterbuurtzijstraatje stopt onze Snaai...hier is het...echt??? Een overdekt geheel van eerder smalle donkere gangetjes slokt ons op als een monster met een hete, stinkende adem... opnieuw een potpourri van geuren en kleuren tarten de zintuigen van ons Westerlingen, waarbij het braken ons dikwijls zeer nabij is - bij sommige brouwsels lijkt het zelfs een ingrediënt...bahhhkes... Op vraag van een collega zijn we op zoek naar echte Kampot-peper...

Tussen één van de vele stinkbarraken zit een oude dame chilipepers te "kuisen"...ze schenkt ons geen blik...ook kuchen en hoesten baat niet tot ze plots een vieze blik omhoog schiet...brede lach van ons...pepper? price? ze schuift een plastiek zakje naar voor met enkele korrels, ik schat 10 gram?...1 dollar... Ik wijs naar de grote zak...ze brabbelt maar vermoedelijk vertaalt onze gezichtsuitdrukking dit als "geen bal van verstaan madam, probeert nog is". Ze begint op een rekenmachine te tokkelen: "17" one kilo...meen ik te verstaan...ik grabbel dat machientje uit haar pollen en tik "250" gram en wijs op de zak met witte bollekes en die met zwarte bollekes... Ze vult twee klein zakjes, geeft die aan mij en zegt "7 and 8 dollar"...opnieuw is onze blik in het duidelijk Cambodjaans "no way, you ugli..." en ik zeg hierbij "just 8"... Met een Cambodjaanse toverspreuk van half zeven gritst ugli Hetty de zakjes uit mijn handen en gooit die in haar kraam...wij de pist in voor de spreuk in werking schiet...sorry collega, gene peper...

Een beetje teleurgesteld dwalen we verder door de market, alles wordt hier verkocht, zelfs landbouwwerktuigen en brommeronderdelen...door de temperatuur lijkt het alsof de stank nog harder aanzet...of het is de toverspreuk die ons achteraankomt...we nemen het zekere voor het onzekeren en vluchten in Snaai zijn knotskar terug naar het hotel... voor de rest van de dag...peace man: zwembad, longdrink, zon, rust....